Buenos noches! Het lijkt nog maar een korte tijd geleden dat ik tweede kerstdag vertrok uit het mooie (en koude Nederland), maar ik ben toch inmiddels al weer twee maanden aan het reizen. De afgelopen twee weken zaten we in Peru en vooral: de Galapagos. Verder in deze editie: de chef kattengifjes zoekt een klus, rare massagelippen en héle leuke dieren uit Ecuador.

Lees verder!

De route: week 7 en 8

De vorige Circulaire verstuurde ik toen we in Paracas zaten, een klein badplaatsje in de buurt van Lima. Wat ik toen nog niet wist was hoe fucking verschrikkelijk Paracas was. Okay, het was niet zo erg als het dorp Uyuni in Bolivia, maar uitsluitend toeristenrestaurants, stoffige zandweggetjes en heel veel blaffende honden is geen feest.

Gelukkig konden we wel een boottochtje maken naar de Islas Ballistas, ook wel eufemistisch bekend als de ‘poor mans Galapagos’. Onderweg naar het eiland stopten we kort bij de candelabra, een rotstekening van 180 meter hoog. Het lijkt een beetje op -maar is niet gerelateerd aan- de Nazca-lijnen. Niemand weet wie het ding ooit heeft gemaakt en hoe oud het is, maar indrukwekkend is het zeker.

Daarna waren we bij de eilandjes. Helaas mag je niet aanmeren, maar de boot komt heel dichtbij dus kun je goed kijken naar alle bijzondere vogels en zeeleeuwen. De rotsen zitten helemaal vol met vogelpoep, een bijzonder vruchtbaar spulletje dat elke zeven jaar wordt geoogst en verkocht voor goed geld. De kolonie zeeleeuwen maakt ondertussen een afgrijselijk kabaal. Heeft u de dino’s wel eens horen brullen in Jurassic Park? Juist, zo klinken zeeleeuwen dus.

Paracas konden we na twee nachten gelukkig ‘s ochtends vroeg ontvluchten met een kort ritje naar de hoofdstad van Peru: Lima. Lima is gigantisch, en een stuk moderner en Amerikaanser in vergelijking met andere Latijns-Amerikaanse steden waar we zijn geweest, zoals La Paz en Arequipa.

We bezochten het Museum Larco, met voornamelijk Inca en pre-Inca kunst. Het was zonder twijfel het beste museum dat we op reis hebben gezien. Alle stukken waren in topconditie (een beetje griezelig goed misschien zelfs wel), uitstekend geëxposeerd, en voorzien van goed leesbare informatie in niet minder dan acht talen.

We wilden op reis één keer splurgen in een goed restaurant. Dat kon bij Astrid & Gastón, het eerste restaurant van Gastón Acurio, zeg maar de Jonnie Boer of Sergio Herman van Peru. We namen het proefmenu van 15(!) gangen en kregen vooral heel veel vis en vlees, op typisch Peruaanse wijze bereid. Vooral het vlees en het broodmandje met smeersels (gerookte tomaat met anijs) waren subliem. Ik denk dat het nét niet een ster zou kunnen krijgen bij de Michelin, daarvoor waren er soms iets te veel smaken op het bord en de desserts waren matig. Voor zo’n $150 per persoon verwacht je toch nét iets beters. Maar desondanks: heerlijk.

Via Quito (de hoofdstad van Ecuador) vlogen we naar de Galapagos-eilanden. Dat was niet gepland, want in mijn hoofd waren de eilanden belachelijk duur, en kon je er alleen rondreizen met een krankzinnig dure cruise van minstens 3000 dollar.

Maar dat bleek flauwekul. Je kan prima zelfstandig rondreizen op de Galapagos. En dat kan zelfs voor minder dan $100 per dag.

Alles veranderde toen we in Cusco Martin tegenkwamen, een Britse wandelaar die zonder cruise en on the cheap de Galapagos had gedaan en ons ervan overtuigde dat wij het ook moesten doen. Martin was tevens de dierenarts van de vele katten van Stanley Kubrick en moest ze regelmatig behandelen. Er was dan meestal niet zo veel aan de hand, want Kubrick was een notoire hypochonder (ook voor zijn huisdieren).

Die twee dingen hebben verder niks met elkaar te maken, maar u snapt dat ik die anekdote niet onvermeld kon laten.

Ondanks dat de Galapagos betaalbaar bleken te zijn, zijn ze niet goedkoop. We betaalden zo’n $500 voor de vluchten, en dan nog $120 voor entree en visa. Er zijn overigens geen wachtlijsten: er is een beperkt aantal dagelijkse vluchten (die in het hoogseizoen vast snel vol raken), maar wij konden gewoon een week van tevoren boeken.

Alles op het eiland is duur, want er wordt heel weinig op de Galapagos zelf geproduceerd en dus wordt het overgrote deel geïmporteerd. Voor dezelfde fles wijn die in de Albert Heijn €5 kost betaal je in de supermarkt makkelijk $25. En zelfs voor een simpele hamburger met frietjes betaal je al snel $15.

Wel duur, maar niet onoverkomelijk. Want als je eenmaal op de eilanden bent kun je makkelijk zelf natuurschoon in de buurt bekijken (gratis) of dagtripjes doen (betaalbaar). Op een gegeven moment ontdek je wat goedkoop is in de supermarkt (in ons hotel waren op een avond drie koppels pasta met tonijn aan het eten). In totaal hebben we hier een week gezeten en waren we per persoon zo’n $500 kwijt.

En dat was het allemaal heel erg waard, want de Galapagos zijn een van de meest bijzondere plekken waar ik ooit ben geweest. Pas in de zestiende eeuw werd de eilandengroep voor het eerst permanent bewoond, waardoor de natuur hier volledig haar gang kon gaan en er vele soorten evolueerden die alleen hier voorkomen. Je kunt je heel goed voorstellen waarom Darwin juist hier zijn inspiratie kreeg voor zijn evolutietheorie.

Omdat de mens pas heel recent voorkomt op de eilanden zijn de dieren totaal niet schuw. Zeeleeuwen liggen letterlijk op bankjes te chillen bij de haven en zeeleguanen steken zo de straat over. Je hoeft maar te gaan snorkelen bij een strand op loopafstand van je hotel en je ziet scholen kleurige vissen en rifhaaien.

Het grootste deel van de week zaten we in Puerto Ayora op het eiland Santa Cruz, de grootste stad van de archipel. We wilden ook twee dagen op het eiland San Cristobal zitten, maar door een domme fout van de rederij kwamen we terecht op de verkeerde boot, naar het eiland Isabela. Niks mis mee, want ook prachtig, maar wel een beetje sneu voor het geboekte hotel op het andere eiland.

We hebben er het beste van gemaakt, want op Isabela maakten we een prachtige bootexcursie naar een stuk zee met lavasteen-eilanden. We konden snorkelen tussen de pinguïns (die in het gezicht van de chef kattengifjes hebben gepoept), haaien, kreeften en zeeschildpadden.

Na een week vlogen we terug naar Quito, waar we de textielmarkt van Otavalo bezochten. Op het moment dat deze nieuwsbrief wordt verstuurd zijn we op weg naar het midden van Ecuador, waar we gaan wandelen rondom de ‘Quilotoa loop’, wat heel mooi schijnt te zijn. Op 23 februari sluiten we onze reis in Zuid-Amerika af, want dan vliegen we vanaf Quito naar het Spaanse Malaga. Daar gaan we dan nog een klein weekje bij vrienden in Andalusië doorbrengen. Op 28 februari is het dan écht afgelopen met de pret en vliegen we terug naar Amsterdam. Tot dan!

Zie er achterlijk uit voor slechts €1,16

Trouwe lezer Marloes kwam op Ali Express dit bizarre ding tegen waarmee je lippen een ‘liplift’ krijgen. Ik denk niet dat het een hit gaat worden.

Chef kattengifjes zoekt nieuw digitaal project om te leiden

De chef kattengifjes, ook wel bekend als Lotte Belice, is een welhaast mythisch figuur geworden in deze nieuwsbrief. Maar ze bestaat echt, en is op dit moment op zoek naar een nieuw (digitaal) project om te leiden.

Dat zit zo: de afgelopen drie jaar gaf ze als freelance digitaal projectleider leiding over de digitale strategie van de Anne Frank Stichting (die het Anne Frank Huis beheert). Ze was onder andere verantwoordelijk voor de realisatie van de prachtige nieuwe website, de Facebook-chatbot en het moderniseren van de digitale collectie.

Die klus is af, dus nu zoekt ze een nieuw project om te leiden. Ze heeft ook zes jaar bij Beeld en Geluid gewerkt, dus ze weet ook heel veel van archieven en innovatie op audiovisueel gebied. En ik kan me niet voorstellen dat er onder mijn bijna 700 slimme lezers niet iemand zit te springen om een uiterst kundige, intelligente, gestructureerde en voortvarende projectleider gespecialiseerd in complexe digitale projecten (al dan niet in de erfgoedsector) op freelancebasis of met een tijdelijk contract.

Goed, ik ben misschien niet de beste persoon om objectief over haar te schrijven (ze is tevens mijn fiscaal partner), maar ik kan me werkelijk geen betere digitale projectleider voorstellen dan Lotte. Ze is echt het type dat dingen gedaan krijgt, in plaats van eindeloos te kletsen. Dus stuur haar eens een mailtje om een keer vrijblijvend koffie te drinken (u krijgt sowieso een gratis kattengifje). Ze zit tot 1 maart in het buitenland, maar dat weet u al lang want u leest deze nieuwsbrief.

Goede projectleider nodig? Mail [email protected] of check haar LinkedIn.

De opvallende dingen van Ecuador

• Als je irritant in Nederland vindt dat mensen in de bus of de trein soms filmpjes zitten te kijken op hun telefoon zonder oortjes moet je niet naar Zuid-Amerika: hier doet iedereen dat. Jong en oud. Man of vrouw. Misschien dat ze het gewoon ongezellig vinden, als de rest van de bus niet kan meeluisteren met de telenovella’s die ze op hun smartphone aan het kijken zijn.

• Ook niet uniek voor Ecuador: als je hier op een busstation aan het rondkijken bent voor tickets volstaat het voor de busmaatschappijen niet om alleen een bord te hebben met het aanbod. Er staan ook tientallen mannen en vrouwen de steden om te roepen volgens een vast metrum: heel snel en hard de stad herhalen, alsof het een soort mantra is. CUZCOCUZCOCUZCOCUZCO! Dezelfde methode wordt trouwens ook gebruikt door straatverkopers. Als je een ijsverkoper passeert hoor je ongetwijfeld heel hard en snel HELADOSHELADOSHELADOS!

• De campagne voor de gemeenteverkiezingen is in Ecuador in volle gang. In Nederland zou dat vooral betekenen dat er veel saaie posters hangen en dat lijsttrekkers bloemen gaan uitdelen ofzo. In Ecuador gaat dat iets anders. In Puerta Ayora (het grootste dorp van de Galapagos) waren in het kleine centrum op elke straathoek, elke avond, de hele week lang, bijeenkomsten van lokale partijen. Daar werden dan speciaal gecomponeerde liedjes gedraaid op luid volume met latin-beats, Powerpoints gepresenteerd en mensen opgezweept om te stemmen op de kandidaat met HELE HARDE MUZIEK. Ik geloof dat ik toch wel blij ben met de Hollandse verkiezingscampagnes.

De beste linkjes

• Komt die dame hierboven je bekend voor? Dat kan niet, want ze bestaat niet (refresh die pagina!).

• Er was de afgelopen maand een concert waar tien miljoen mensen bij waren. Niet in het echt natuurlijk, maar in Fortnite. Dat computerspel waar alle jonge mensen hopeloos aan verslaafd zijn. En dat is, of je dat nou leuk vindt of niet, de toekomst. Overigens gaat ook het aloude Tetris de Fornite-route op.

• De moderne mens heeft er een nieuwe ziekte bij: afleidingskoorts. En dit is wat je er aan kan doen.

• GeenStijl, The Post Online, De Dagelijkse Standaard. Het ging zo ooit zo allemaal voor de wind. Maar het is 2019, adverteerders trekken zich terug, en de rechtse bloggers hebben het moeilijk. Wie schrijft daar dan een mooi stuk over? Natuurlijk, de linkse grachtengordelelite van De Groene Amsterdammer.

• Mijn fantastische collega Wendy heeft een nieuwe website. En omdat ze het zo lief vroeg staat die nu hier in De Circulaire.

• Waarom hebben mango’s toch van die enorme pitten? Het antwoord is vreemder dan je denkt,

• Nu eindelijk met een onderzoek bewezen wat je al lang wist: advertenties maken je websites écht heel traag.

• Het Koekiemonster deed een AMA op Reddit. En wat blijkt: hij is gek op stroopwafels!

• Kort na de aanslagen van 11 september 2001 steeg President Bush op met Air Force One. En dat bleef wel even zo. Acht uur lang zat hij in de lucht, terwijl iedereen zich afvroeg wat er aan de hand was. In 2016 reconstrueerde Politico die acht historische uren nauwgezet.

De leukste dieren van Ecuador en Peru

Het klinkt belachelijk, maar we zijn dus de afgelopen twee weken geen leuke katten tegengekomen. Er zijn er gewoon niet zo heel erg veel hier. Als compensatie daarom een foto van Peter, de extreem bazige kat van trouwe lezer Marloes.

Deze zeeleguaan is in de war door de enorme foto van de reuzeschildpad.

Deze twee schatjes zaten gewoon ergens in een winkeltje op de Galapagos te chillen.

En dit is Inca, de extreem bazige hond uit ons hotel in Quito.

Dat was het!

Dit is de laatste Circulaire die ik verstuur tijdens mijn lange reis door Zuid-Amerika. Aan alle goede dingen komt een eind. De Circulaire #85 verschijnt op mijn eerste werkdag op de redactie van Pointer , de KRONCRV-titel waar ik voor ga werken. Daar zal dan het allerlaatste verslag van De route instaan.

Tot dan!