Hallo!

Ho! Niet gelijk op 'DELETE' drukken omdat u opeens denkt "oh ja, die nieuwsbrief waar ik me nog steeds niet van heb uitgeschreven". Dit is namelijk de vijftigste Circulaire. Veel te bijzonder om weg te gooien!

Toen ik iets meer dan twee jaar geleden begon met dit nieuwsbriefje had ik echt niet het idee dat er binnen twee jaar 532 lezers lid zouden zijn. Bedankt dus, voor uw aandacht, al die reacties, tips, linkjes, kattengifjes en zelfs, ja zelfs, uw suggesties voor wat ik deze jubileumeditie moest gaan doen. Want u koos van alle leuke opties (zoals 'maak een podcast' of 'doe een vlog') godverdomme tóch voor 'ga sporten'.

Sport

Sport is net zoiets als een pensioenfonds. Het is belangrijk en later is het vast fijn, maar wil je er nú zo weinig mogelijk mee te maken hebben.

Fanatieke sporters snap ik daarom niet. Na het sporten zeggen ze: “ik ben helemaal kapot. Zo lekker!” Ik vind het helemaal niet lekker. Als ik heb gesport ben ik kapot en wil ik dood.

Sport is ook een vicieuze cirkel. Als je weinig sport ga je het nooit leuk vinden. Je schaamt je als je met dat lijf met licht overgewicht de straat op gaat in een veel te goedkope joggingbroek en een oud verwassen shirt van een onbegrijpelijke nerdconferentie. Ondertussen zegt een stem in je hoofd: “Waarom doe je dit? Ga toch iets doen wat je wél kunt.”

Dat was wat ik vond van sport (en sporters). Begin dit jaar begon dat te veranderen. Ik brak mijn schouder door van een lullig opstapje af te vallen. Een operatie was gelukkig niet nodig. Oefeningen moest ik wel doen. Dagelijks, als ik ooit nog het tosti-ijzer van de bovenste plank wilde pakken.

Al die oefeningen bleken net iets minder afschuwelijk dan ik dacht.

Tweeëneenhalve maand geleden mocht u kiezen wat ik zou doen met de vijftigste Circulaire. U koos “een sport”. Ik had de hele zomerstop lang om iets uit te kiezen.

Dat heb ik natuurlijk uitgesteld tot het allerlaatste moment. Wekenlang speurde ik zinloos op het internet naar de ideale sport. Anderhalve week geleden had ik nog steeds niks gekozen.

Toen viel er een foldertje in de bus voor een hardloopcursus.

Ik heb helemaal niks met hardlopen. De enige keer dat ik het ooit probeerde kwamen mijn renpartner en ik al na tien minuten terecht in de snackbar (true story). Sindsdien heb ik alleen nog maar hardgelopen als ik de trein niet haalde (meestal tevergeefs). Maar dat foldertje deed wat met me. Ik zag het als een teken van boven. Ik schreef me in. Vijftien weken hardlopen.

Ik ging schoenen kopen. Dat gaat tegenwoordig allemaal heel vernuftig. In de winkel maken ze een filmpje terwijl je rent. Ik bleek raar te draaien met mijn rechtervoet, waardoor ik pijn krijg aan mijn schenen. Het meisje zei dat het kwam omdat ik gezwommen had (correct, maar wel 20 jaar geleden). Ik koos schoenen die best duur waren. Ik probeerde af te dingen maar het meisje vroeg of ik haar soms werkeloos probeerde te maken. Een beetje chagrijnig rekende ik af: die schoenen moest ik dus wel gaan gebruiken.

Het is een aardig toeval: op het moment dat deze nieuwsbrief wordt verzonden heb ik mijn eerste hardlooples. Het meisje van de winkel zei nog bij het afrekenen: “Niet opgeven! Jij gaat dit leuk vinden!”. Ik zal aan haar, en de dure schoenen, denken als ik hijgend rondren. En aan mijn pensioenfonds natuurlijk.

Wat ik de afgelopen 70 dagen deed

Behalve op vakantie zijn (scroll naar beneden) deed ik ook nog wat andere dingen:

• Barrie heeft eindelijk een eigen Instagram-account. Ik vraag hem elke dag hoe het met hem gaat.

• Samen met concullega (u mag nu overgeven vanwege dat woord) Jerry Vermanen werd ik geïnterviewd door het Stimuleringsfonds voor de Journalistiek over waarom journalistiek aantrekkelijker moet worden.

• Voor de Volkskrant werkte ik mee aan een (al zeg ik het zelf) prachtige longread over de gouden plaat van het ruimteschip Voyager, waar geluiden en beelden op staan van onze planeet. Voor als de aliens het ooit vinden.

• Nog een longread over mensen die elk jaar naar dezelfde plek op vakantie gaan.

• Ja hoor, nóg een longread: over Braziliaanse indianen.

• Het laatste Volkskrant-linkje, beloofd: wat hebben de friet kapsalon, Loeki de Leeuw en het jasje van Ad Visser met elkaar gemeen? Het zijn allemaal voorwerpen die de Nederlandse popcultuur hebben bepaald.

De beste kunst van de afgelopen twee maanden

Tijdens mijn Circulaire-loze maanden heb ik een roadtrip gemaakt door Duitsland en Denemarken. Samen met chef kattengifjes L.B.B. in een auto die eruit ziet als een Hummer maar net zo hard optrekt als een grasmaaier (protip: huur nooit een Renault Captur). We hebben belachelijk veel kunst en cultuur gezien. Net buiten Aarhus (Denemarken) staat bijvoorbeeld het Moesgård, misschien wel het beste historische museum waar ik ooit ben geweest. Dankzij moderne digital storytelling-technieken worden Neanderthalers en de steentijd superinteressant (Lotte legt het beter uit dan ik). En ze hebben de man van Grauballe, een van de best bewaarde veenlijken ter wereld.

Een zeer bijzonder museum is het Museum Insel Hombroich (foto boven), net buiten Düsseldorf, slechts een uurtje rijden vanaf de Duitse grens. Een beetje vergelijkbaar met het Kröller-Müller, maar dan nog met veel meer nadruk op de dynamiek tussen landschap en kunst. Een gedeelte van het werk staat in het park, de rest in verschillende paviljoens door het park heen verspreid. Er zijn geen bordjes of aanwijzingen: je zoekt het zelf maar uit. Dat principe gaat zelfs door tot in de cafetaria. Die is namelijk gratis, maar je moet wel zelf raden wat je van het buffet schept, want er zijn geen bordjes. Ik at dus een boterham met yoghurt.

Ik was op de vijfjaarlijkse kunstmanifestatie documenta in Kassel, maar dat was net zo slecht als de recensies al voorspelden. Veel beter dan de documenta was NordArt. Dankzij een tip van een ex-collega (bedankt Robin!) bezochten we de in stromende regen dit jaarlijkse festival in het verder volslagen oninteressante Rendsburg (zo'n 100 kilometer boven Hamburg richting de Deense grens). Alles wat documenta zo'n teleurstelling maakte was er niet in Rendsburg: geen ellenlange drammerige 'artist statements' bij de kunst, geen kleine rommelige drukke zaaltjes, geen drie rechtopstaande tafels met een stuk plakband dat voor kunst moest doorgaan (Untitled (2003) van Marie Cool Fabio Balducci). Perfect.

Toen we na twee weken op onze laatste bestemming aankwamen (Bremen) besloten we daar maar geen musea te doen. Te veel kunst is ook niet goed.

De beste links van de afgelopen zeventig dagen

Ik had maar liefst 150 linkjes in mijn lijstje met 'leuk voor De Circulaire'. U bent vast blij dat ik ze niet alle 150 plaats. Ik heb ze wel allemaal bekeken. Dat is tenslotte mijn value proposition en mijn unique selling point voor ú als abonnee: ik lees al die links en gooi eruit wat niet de moeite is. En dat maakt wellicht ook meteen duidelijk waarom ik het heel erg op prijs stel als u mij tips geeft voor leuke links, maar waarom ik ze lang niet altijd plaats.

Goed kauwen

• Ontdek via een toffe tool van het onvolprezen The Atlantic hoe de wereld is veranderd tijdens jouw leven.

• De New York Times maakte een datavisualisatie van alle leugens van Donald Trump. En dat zijn er nogal wat.

• Bol.com heeft een vacature voor een Senior Category Manager Domestic Appliances. Begrijpt u het nog? Bert Hubert deed een poging.

• Welke postcode vul jij in als je geen zin hebt om je echte postcode in te voeren? Precies. Stel je eens voor dat je op die postcode woont. Via Vice Motherboard: de bureaucratische hel van wonen op postcode 1234 AB.

• 17 januari dit jaar lag de stroom er in de halve Randstad uren uit. NRC zocht het uit: de ellende die één verroest draadje kan veroorzaken.

• Hoe verdien je geld met online journalistiek? Advertenties zijn een voor de hand liggende oplossing. Maar de meeste online advertenties zijn 1) lelijk, 2) maken de site (veel) trager en 3) zijn soms ronduit gevaarlijk. Ik gebruik een adblocker, vanwege reden 2 en 3. John Gruber van Appleblog Daring Fireball legt uit hoe het dan wél moet met advertenties: doe het lekker zelf.

• Er was de afgelopen maanden veel te doen over de positie van vrouwen in de technologiesector vanwege een uitgelekt manifest van een (inmiddels ontslagen) medewerker van Google. Navneet Alang betoogt (wat mij betreft zeer terecht) dat dit fenomeen onderdeel is van een veel groter probleem: mensen in de techsector moeten ophouden de mensheid te behandelen alsof het computercode is.

Licht verteerbaar

• Voor mensen van mijn generatie is de Power Glove (foto boven) een bijna legendarisch ding. Een handschoen die je op je Nintendo kon aansluiten zodat je met je handen je spelcomputer kon besturen, in een tijdperk waar dat alleen te zien was in Hollywoodfilms. Het ding werd vooral legendarisch, omdat het maar heel kort op de markt was: minder dan een jaar. The Gaming Historian maakte een korte documentaire: de echte geschiedenis van de Power Glove.

• Kevan Davis maakte een ouderwetse text adventure van Wikipedia.

• Als je bang bent dat je baan door robots wordt overgenomen kijk dan eens naar dit filmpje.

• Er zijn weinig dingen die de mensheid zo verdelen als de Pizza Hawaï. Er zijn lieden die bij wijze van spreken liever hebben dat iemand over ze heen kotst dan dat ze die belachelijke pizza moeten eten, zoals de IJslandse president Guðni Jóhannesson. In Utrecht had een lokale pizzeria zelfs verkeersborden geplaatst tegen de Pizza Hawaï. De uitvinder overleed overigens eerder dit jaar. Maar ik ben een fan! 🍕🍍😋

• Uiteraard via Lotte Belice: hoe je kat 165 jaar oud wordt.

• Het meest krankzinnige huis wat je ooit op Funda zag: Welcome to the Jungle.

• Hedendaagse problemen: "mijn baan is zo saai dat ik het heb geautomatiseerd, waardoor ik nog maar 1 in plaats van 40 uur per week echt werk. Moet ik het mijn baas vertellen?"

• Vox legt in een driedelige videoserie uit hoe de BBC Planet Earth II filmde, en hoe natuurdocumentaires in de afgelopen 50 jaar zijn veranderd.

Over twee weken en iets met katten

Mijn vader kan niet zo goed koken. Toch probeert hij het elke week weer. En ik heb hem overgehaald om er een stukje over te schrijven. Hier is vast een voorproefje:

"Jouw vader heeft precies negen kleine aardappels gekookt voor ons en twee stukken kip met vél erop, terwijl hij na 45 jaar toch kan weten, dat ik dat smerig vind!"

De rest leest u over twee weken. Oh ja, er zijn ook de dingen waarom u eigenlijk abonnee bent: de beste kattengifjes! Zoals altijd weer voorgeselecteerd door de fantastische Lotte Belice! Overigens is diezelfde Lotte Belice gastcurator voor de nieuwe kattentoonstelling in de Kunsthal. Ze mocht een selectie maken van de beste kattenfilmpjes die daar worden vertoond. En ik dacht dat ik al de leukste baan ooit had...

Deze kat moet niet voor de AIVD gaan werken.

De rage van het afgelopen seizoen is aan deze poeziewoezie niet besteed.

En deze kat is ook heel blij met de vijftigste editie van De Circulaire!

Dat was het! Ik hoop dat u net zo genoten heeft van deze jubileumeditie van De Circulaire als ik van mijn tien jaar oude Talisker single malt. Vanaf nu weer elke twee weken op uw virtuele deurmat (?????). Op maandag 18 september ontvangt u De Circulaire #51!

Doeg!