De Circulaire #214: In Memoriam Jonas Moons (1983 - 2024)

In Memoriam Jonas Moons (1983 - 2024)

Eind januari dit jaar had ik een afspraak met mijn goede vriend Jonas. We hadden een overleg over Vijf jaar later, een serie interviews die we met onze vriendengroep opnemen sinds 2012. We interviewen elkaar, kijken terug op de afgelopen vijf jaar en kijken vooruit.

Jonas vertelde toen dat hij wat last had van z’n darmen. Waarschijnlijk waren het aambeien, zei hij. Een paar weken later had hij een onderzoek in het ziekenhuis. Het waren geen aambeien.

⁂

Ik ken Jonas al praktisch mijn hele leven. Van het schoolplein in de Nijmeegse wijk Bottendaal. Ik zat op een wipkip, Jonas voerde de kip. Of het was andersom. Wie zal het zeggen. In groep 3 kwamen we bij elkaar in de klas. We leken op elkaar: we waren niet sterk of stoer, maar wel slim. Niet zo gek dus, dat we echt boezemvrienden werden. Eindeloos spraken we met elkaar af, speelden we, knutselden we, deden we samen spelletjes op de computer. Mijn jeugdherinneringen zijn niet compleet zonder hem.

We gingen naar dezelfde middelbare school. We begonnen te puberen en opeens was ik niet meer interessant genoeg voor Jonas. Hij nodigde me niet meer uit op zijn kinderfeestje.

Die koude schouder was gelukkig van korte aard. Hij heeft zich jaren later nog meerdere malen uitgebreid geëxcuseerd voor die periode. Zelfs zo vaak, en zo intens, dat ik er een beetje melig van werd. “Ja, nu weet ik het wel. Je vond het écht heel erg”.

Maar het zegt veel over wie Jonas was: een ontzettend trouwe vriend.

⁂

Na de middelbare school gingen we onze eigen weg. Ik studeerde eerst een jaar informatica in Arnhem, daarna de Kunstacademie in Utrecht. Ik verhuisde ook naar Utrecht, en later naar Amsterdam. Jonas bleef in Nijmegen, studeerde natuurkunde en later kunstmatige intelligentie. Later verhuisde hij ook naar Utrecht. Uiteindelijk kwam hij terecht bij de Hogeschool Utrecht, waar hij bijna 14 jaar heeft gewerkt als docent.

Onze wegen waren gescheiden, maar we bleven goed bevriend. Misschien zelfs wel nog meer dan in onze jeugd. Later realiseerde ik me pas hoe bijzonder dat is. Hoeveel mensen zijn er die kunnen zeggen dat hun beste vriend nog steeds dezelfde is als uit groep 3? We zijn samen opgegroeid, onze levens zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.

⁂

20 februari van dit jaar kwam de uitslag van het onderzoek. Het waren inderdaad geen aambeien, het was darmkanker. Een dag later bleek dat de vooruitzichten zeer somber waren: hij had nog maximaal een jaar of twee. Er was geen kans op genezing. “Ik zou nog niet je zomervakantie afzeggen” had de arts blijkbaar gezegd.

De maanden daarna waren heel zwaar. Jonas kampte al zijn hele leven met een bipolaire stoornis. Zijn leven is een bewijs dat zo’n aandoening geen belemmering hoeft te zijn voor een mooi, succesvol en betekenisvol leven. Maar het leek erop dat hij zijn depressie niet meer de baas was. Wat wil je ook, met zo’n diagnose.

Een paar maanden geleden sloeg dat om. Misschien was het betere medicatie. Misschien was het de keuze om niet meer door te gaan met de chemo (die alleen levensverlengend was). Of misschien was het een hervonden kracht om met de spaarzame momenten die hij nog had er het beste van te maken.

Wat het ook was, het was een geschenk. Begin oktober hadden we een ‘vriendenweekend’ met 12 volwassenen en 7 kinderen. Ik had niet durven dromen dat Jonas er het hele weekend bij zou zijn, maar dat was hij wel. Op zondag wandelden we samen, met diezelfde groep vrienden die we al sinds de middelbare school vormen en waar we Vijf jaar later mee maken.

We zagen elkaar daarna vrijwel wekelijks. Jonas zag er steeds vermoeider uit, maar hij was nog steeds actief genoeg om dingen te ondernemen. We maakten al plannen om rond de Kerst te gaan lunchen met de hele groep.

Toen bleek dat de tijd ons aan het inhalen was.

⁂

Zondag 17 november zag ik hem voor het laatst. Hij lag inmiddels thuis in een ziekenhuisbed, praatte hees en soms wat warrig, maar was eigenlijk ook nog opmerkelijk helder. Hij maakte grapjes, maar was zich ook zeer bewust dat het niet meer lang zou duren. Of ik hem nog zou zien wist ik toen niet, maar voor de zekerheid nam ik vast afscheid. Ik omhelsde hem, bedankt hem voor de jarenlange trouwe vriendschap, zei dat ik van hem hield en zoende hem kort op z’n wang. Toen zei ik vaarwel.

Drie dagen later, op woensdag 20 november, overleed hij. Precies negen maanden na de diagnose. Hij was pas 41 jaar oud.

⁂

Ter afsluiting geef ik u graag iets mee. Één van de lessen uit mijn lijst van veertig van vorig jaar. Nummer 14: zie de mensen die je liefhebt vaak, het kan zomaar de laatste keer zijn. Het is echt waar.

Heb de mensen om u heen lief en knuffel ze vandaag maar even extra goed.

Want er voor andere mensen zijn en ze liefhebben is het meest waardevolle, misschien zelfs wel het enige, waar het echt om gaat.

💫

U snapt dat ik deze editie even geen zin had om leuke linkjes en koddige kattengifjes te verzamelen. Die zijn er weer over twee weken. Tot dan.